این روزها انقدر از نوشتم فاصله گرفتم که دیگه حس میکنم با واژه ها بیگانه ام
یادمه یک روزهایی بود که صفحه صفحه تو دفترم می نوشتم و شوق نوشتن بود که منو از خواب بیدار میکرد و با یک دفتر تو آغوشم میخوابیدم
اما این روزها انگار که هیچی یادم نمیاد
رقص واژه هابرام دیگه رنگی نداره
سمفونی شعرها هم منو بی تاب خودش نمیکنه
منی که ساعت ها درگیر کتاب ها بودم و بوی صفحه کتاب هم بهم انرژی میداد حالا از یک برگه سفید که پیش روم قرار میگیره هم گریزونم
چه برسه به یک کتاب!!!
چقدر دلم می خواهد نامه بنویسم
تمبر و پاکت هم هست
و یک عالمه حرف
کاش کسی جایی منتظرم بود...
کاش لبخند خورشید برای چشمان بارانی من نوازش گری ارام بود